ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ (ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ)

Συνέχεια από το προηγούμενο

(πέμπτη συνέχεια)


Και επέζησε. Η κατεκτημένη Ελλάδα νικούσε πάντα τον κατακτητή της λόγω του πολιτισμού της. Και πώς να νικήσεις μια χώρα που είναι ευνοούμενη απο τον ίδιο τον θεό; Και να φανταστεις κάποτε ήταν και δωδεκα! Μια κουκκίδα στο χάρτη που μπορείς όμως να την ξεχωρίσεις. Πώς το καταφέρνει; Μάλλον απο ένα ακατανόητο πείσμα που κυλάει στο DNA. Οι Έλληνες μένουν ζωντανοί όχι συνειδητά αλλά εξαιτίας μιας εμμονής που τους απαγκιστρώνει στο παρελθόν τους. Μια εμμονή που επίτρεψέ μου να σου πω δεν βγήκε πάντα σε καλό. Ακριβώς επειδή οι Έλληνες διέθεταν αυτό που λίγοι λαοί διαθέτουν, έμειναν επαναπαυόμενοι στις δάφνες τους και ελάχιστα δείγματα παρόμοιου βεληνεκούς έχουν να επιδειξουν στους ύστερους χρόνους. Δε με συμφέρει που το παραδέχομαι αλλά τα ελληνικά θαύματα έχουν σταματήσει στο τότε. Αν με ρωτας τι θα διάλεγα..ένα λαό χωρίς ιδιαίτερη ιστορία αλλα που έχει εξέλιξη και μέλλον ή ένα λαό που κλείνει μέσα του την απαρχή του πολιτισμου αλλα τίποτε άλλο δε ξέρω τι θα επέλεγα. Απλώς σου απαντώ στο επιχείρημά σου ότι η ελληνική κουλτουρα πρόκειται να πεθάνει επειδη παρακμάζει η χώρα και σου απαντώ με σιγουρια λοιπόν οτι αυτο δε θα γίνει ποτέ. Ισως γιατί είναι το μόνο που μας έχει απομείνει. Για να μας στερήσεις το πολιτισμό μας πρέπει να περάσεις πανω απο ελληνικά πτώματα . Κυριολεκτικά. Αν αποσπάσεις το μονο που αποδεικνυει στους Έλληνες ότι υπαρχουν, μετατρεπονται σε ταυρους και γινονται μία γροθια αήτητη. Αυτός είναι ο λόγος που ενώ είναι τόσο λίγοι και πέρασαν τόσα πολλά, διατήρησαν σχεδόν ακέραια τη θρησκεία, τη γλώσσα και τις παραδόσεις τους. Ξέρεις τι μου είχε πει κάποτε ο Γκαίτε;
- Όχι, για πες…απάντησε η κολώνα.
- Ό,τι είναι ο νους και η καρδιά για τον ανθρωπο, είναι και η Ελλάδα για την οικουμένη.
- Φίλος και ο Γκαίτε;
- Kαρδιακός.
- Κανένα φυσιολογικό άνθρωπο που να μιλάει χωρίς στιχακια έχει αυτή η παρέα;
Ναι, ναι, ξέρω…εσείς οι Έλληνες όταν χτίζατε παρθενώνες οι υπόλοιποι δε ξέραμε καν γράμματα. Αυτό δεν ετοιμαζόσουν να πεις; Έχετε όμως σκεφτεί ότι ο λόγος που θέλετε τα μνημεία τόσο πολύ είναι γιατί φοβάστε; Φοβάστε ότι δεν θα έχετε πλέον τίποτε άλλο να δώσετε ως λαός, οπότε κοιτάτε να κρατηθείτε απ’ ότι μπορέσετε, απ’ ότι έχετε. Φοβάστε ότι το μόνο πλέον που σας χαρακτηρίζει είναι εκείνα που σας άφησαν, σας κληροδότησαν. Ότι έκαναν οι άλλοι για σας, ανέφερε με πάθος ο Κολόνιος.
-Η αλήθεια είναι ότι έχουμε τόση ιστορία που ένα μουσείο σε κάθε γειτονιά δε θα έφτανε. Αλλά συμφωνώ μαζί σου, είπε ο Αγαλμάτιος. Η Ελλάδα ίσως να έχασε το δρόμο της λόγω της υπεροψίας της για το παρελθόν της. Μείναμε κολλημένοι στο άρμα της ιστορίας μας και μείναμε άπραγοι στο παρόν μας, θέτοντας σε κίνδυνο το μέλλον μας και την ίδια την ύπαρξη μας. Αλλά αυτό είναι δική μας δουλειά να το αποφασίσουμε. Δεν είμαστε εδώ να εξετάσουμε με ψυχογραφήματα γιατί οι Έλληνες θέλουν τα αγάλματα ή αν τα αξίζουν. Το θέμα είναι αν οι Έλληνες δικαιούνται να τα έχουν. Με την ίδια λογική θα μπορούσα να κοιτάζω το παρελθόν της Αγγλίας και να την αντιμετωπίζω μόνο ως αποικιοκρατική χώρα και τότε όχι μόνο τα μάρμαρα δε θα άξιζε αλλά και κανέναν άλλο παγκόσμιο θυσαυρο.
- Οι χώρες Αγαλμάτιε, αλλιώς ξεκίνησαν και αλλιώς συνεχίζουν. Εσύ κλαίς και οδύρεσαι να επιστρέψεις στην πατρίδα σου, αλλά εγώ δε νομίζω ότι η Ελλάδα αξίζει να σ’ έχει. Κι εσύ μου λες ότι αν γυρίσεις, θα δώσεις πνοή στην Ελλάδα να αντέξει. Ότι η επιστροφή σου θα ‘ναι το φιλί της ζωής. Κι εγώ σου λέω ότι κανονικά μια πατρίδα γενναία, μια μάνα ηρωίδα θα ‘πρεπε να πασχίζει για τα παιδιά της και ποτέ να μην παραδίδει τα όπλα. Σε μια χώρα δε θα ‘πρεπε να είναι απαραίτητα μερικά αγαλματίδια. -όσο ωραία και να είναι- ώστε να αποδείξει στον εαυτό της ότι αξίζει να λέγεται χώρα. Δε μπορεί ένα παρελθόν να καπελώνει για αιώνες ένα παρόν, πόσο μάλλον να διασφαλίσει το μέλλον.


Το έγραψε η Ανθούλα


Αύριο η συνέχεια