ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ (ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ)

(Συνέχεια από το προηγούμενο)

(Τρίτη συνέχεια)





- Εκεί το ηθικό μου ξαναγεννήθηκε. Άρχισα πάλι τη μάχη. Όχι, δεν έπρεπε να φύγω. Εδώ είναι η γη μου, εδώ είναι τα αδέρφια μου. Εκεί μου έσπασαν και το κάτω μέρος του ποδιού για να σιγουρευτούν ότι δε θα το σκάσω. Αλλά κράτησα το κεφάλι μου. Έτσι, μπορώ και μιλάω και βλέπω. Καλύτερα να μην είχα το κεφάλι μου ούτε εγώ. Γυρίζω και βλέπω τα αδέρφια μου. Όλα είναι μισά. Τα αναγνωρίζω ελάχιστα. Μου φαίνονται τώρα κοινά κομμάτια από πέτρα που απλώς τυγχάνει να είναι αρχαία. Σπαράζει η ψυχή μου. Και ξέρεις πως είναι όταν σπαράζει μια ελληνική ψυχή; Ο θρήνος κρατάει για αιώνες. Ο χρόνος δεν έχει καμία εξουσία πάνω στη θλίψη.
- Και αφού έτσι είναι, γιατί επιμένετε να θέλετε τόσο πολύ αυτά τα πέτρινα κομμάτια;
- Γιατί οι νεκροί πρέπει να θάβονται στην πατρίδα τους Κολόνιε.
Σιωπή…
- Πάντως, είπε ο Κολόνιος, για να λέμε και του στραβού το δίκιο δεν ήταν όλα κατεστραμένα από τους εργάτες του Έλγιν. Πολλά από αυτά είχαν ήδη υποστεί τεράστιες ζημιές και από τους ίδιους τους Έλληνες πολλά χρόνια πριν, από την εποχή των χριστιανών και του Μοροζίνη.
- Ναι, έχεις δίκιο, αποκρίθηκε το άγαλμα, αλλά αυτό τι σημαίνει; ότι θα ‘πρεπε να συνεχιστεί η βαρβαρότητα και να επιστεγαστεί επιπλέον κι από την αρπαγή τους; Χαρακτηριστικό είναι ότι οι πλάκες της ζωοφόρου υπάρχουν 56 στο Βρετανικό μουσείο και μόλις 36 στην Αθήνα. Η πομπή των Παναθήναιων από λαμπρή γιορτή έγινε νεκρώσιμη ακολουθία. Ναι, είναι αλήθεια ότι είχαμε υποστεί μεγάλη καταστροφή ήδη από παλιά, αλλά δεν είναι εύλογο ότι έστω και έτσι τα γλυπτά αν ήταν στγκεντρωμένα μαζί όλα και όχι μοιρασμένα σε δύο μέρη θα είχαν μεγαλύτερη συνοχή; Έστω και φθαρμένα.
- Ας υποθέσουμε ότι έχεις δίκιο. Τι πρέπει να γίνει τώρα; Να πάρουμε όλοι τους θησαυρούς μας από τα μουσεία του κόσμου; Τα μουσεία θα αδειάσουν.
- Αγαπητή μου κολόνα, εγώ δε μίλησα για ολική επιστροφή των μνημείων, παρα μόνο των συγκεκριμένων. Δείγματα ελληνικής κουλτούρας υπάρχουν στα μουσεία όλου του κόσμου. Κανείς ποτέ δε διεκδίκησε την επιστροφή τους. Η ιστορία όμως του Παρθενώνα είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση που θα έπρεπε να εξεταστεί μεμονωμένα και κατ’ εξαίρεση.
- Μπα και γιατί αυτό;
- Γιατί τα μάρμαρα κλάπηκαν!
- Η κολόνα άνοιξε τα μάτια, μα καλά...αφού υπάρχουν νόμιμα έγγραφα που αφορούν τη μεταφορά των μαρμάρων!
- Μπουρδες! είπε το άγαλμα.
- Τι;
- Αυτό που άκουσες! Είπε με δυνατή φωνή ο Αγαλμάτιος. Μπούρδες! Ο κόμης Τόμας Μπρους ο Ζ΄, αυτός του Έλγιν, εκμεταλλεύτηκε την κατάσταση στην οποία βρισκόταν τότε η Ελλάδα και ενώ στην αρχή είχε άδεια (την οποία απέσπασε δωροδοκώντας) να αποτυπώσει απλώς την κατασκευή και την μέτρηση των μνημείων, κατέληξε τελικά στην αιφνίδια αποκαθήλωσή τους από τον Παρθενώνα με τη δήθεν αιτιολόγηση ότι τα σώζει από την επικείμενη εισβολή των εχθρών, που τελικά για μας εχθρός και σταυρωτής ήταν αυτός ο ίδιος. Και να με συμπαθάς, δεν ταυτίζω την Αγγλία μ’αυτόν τον φαρισαίο.
- Και κάτι τελευταίο που μάλλον αγνοείς είναι ότι η Αθήνα εγκαινίασε σχετικά προσφάτως ένα μεγαλόπρεπο μουσείο.
- Άντε, πότε έγινε αυτό; Αναρωτήθηκε ο Κολόνιος.


Το έγραψε η Ανθούλα

Συνέχεια την Δευτέρα