ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ (ΠΑΡΘΕΝΩΝΑΣ)

(Συνέχεια από τό προηγούμενο)

(Πρώτη συνέχεια)

- Κολόνιος ο Εκατοστός, χαίρω πολύ. Και από πού είσαι του λόγου σου;
- Από την Ελλάδα, απάντησε το άγαλμα και θαρρείς ότι ψήλωσε. Σα να άλλαξε και χρώμα. Πιο λευκό και από άσπρο.
- Καλά, μην κορδώνεσαι αγαλματάκι, είπε ο Κολόνιος, εγώ στη θέση σου δε θα το έλεγα και πολύ δυνατά. Έμαθες τι γίνεται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια;
- Ναι. είπε το άγαλμα και χαμήλωσε τα μάτια. Αλλά δεν ήταν από ντροπή. Ήταν μάλλον από στεναχώρια. Ξέρω, είπε, παρακολουθώ τα δρώμενα. Εκεί στο εργαστήρι είχαν ένα κουτί και τα ‘βλεπα όλα. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το ότι είμαι περήφανος που έρχομαι από τούτη τη χώρα. Εσείς λάθη δεν κάνατε;
Η κολόνα για πρώτη φορά έμεινε σιωπηλή.
- Αποκλείεται να μην κάνατε, συνέχισε, αλλά όλοι αγαπάτε και είστε υπερήφανοι για τη χώρα σας. Έτσι κι εγώ.
- Χμ…έπρεπε να το καταλάβω ότι είσαι Έλληνας. Και με ξεβόλεψες και φλυαρείς! είπε η κολόνα αφού μάλλον δεν είχε και κάτι άλλο να πει.
- Έλα, κάνε πιο κει τώρα! Τεράστιο μουσείο και δε σε χωράει;
- Ναι… είναι αλήθεια, πρόκειται για ένα μεγάλο αχανές μουσείο που ούτε ανθρώπινα μάτια, ούτε αγαλματένια αντικρίζουν συχνα. Αποκρίθηκε ο Αγαλμάτιος αλλά το πρόσωπό του έγινε σκυθρωπό κι η όψη του σκοτείνιασε.
- Μπα, δε σ’ αρέσει κιόλας; Και πρόσεξε τι θα πεις γιατί είμαι κομμάτι αναπόσπαστο του μουσείου αυτού, είπε η κολόνα που κατάλαβε ότι στα λόγια του αγάλματος υπέβοσκε μια δυσαρέσκια.
- Θα προτιμούσα να είχα μείνει στην Ελλάδα, χωρίς παρεξήγηση, είπε ο Αγαλμάτιος.
Ο Κολόνιος ξεσπάθωσε. Βρε αχάριστο πλάσμα, σε έφεραν σε ένα μουσείο που χαίρει γενικής αποδοχής από όλους! Υποδέχεται πάνω από έξι εκατομμύρια ανθρώπους κάθε χρόνο. Εξαλείφει κάθε είδους σύνορο και χρόνο! Εδώ θα σε δουν πολλοί και θα σε θαυμάσουν ακόμη περισσότεροι! Θα αγγίξεις εκατομμύρια καρδιές και θα πρεσβεύσεις τα ιδανικα της πατρίδας σου σε πιο πολλές γωνιές της γης απ’ όσες αν βρισκόσουν στην Αθήνα. Εμένα, Αγαλμάτιε μου φαίνεται πολύ κακό για το τίποτα! Τόσα μνημεία έχει η Ελλάδα; Τι πειράζει να ταξιδέψουν και μερικα στις γωνιές του κόσμου;
- Και η Αίγυπτος έχει πάνω από μία πυραμίδες. Δε ζήτησε κανείς να ξηλώσουν τη μία για να την φέρουν στην Αθήνα! Αποκρίθηκε το άγαλμα. Κι έπειτα τί επιχείρημα είναι αυτο; Πας σε μια μάνα να της πεις, ‘τί τα θες και τα οκτώ παιδιά, δε μου δίνεις το ένα’;
Μου ζητάς να γίνω κάτι σαν πρέσβης και σε διαβεβαιώ ότι αυτο θα έκανα, αλλά απο τη στιγμη που η χώρα μου με ζητά η θέση μου ανήκει εκεί. Άλλωστε το σημαντικότερο για μένα είναι ότι αν παραμείνω εδώ, το 95% του λαού μου δεν θα με δει ποτέ.
Κι αφού αυτό που σε νοιάζει είναι να εμπλουτίσω τους πνευματικούς ορίζοντες των τουριστών τότε γιατι δε φιλοτεχνείτε πιστά αντίγραφα δικά μας και να τα κρατήσετε εδώ; Μήπως είναι θέμα γοήτρου Κολόνιε ενα μουσείο σαν το βρετανικό να έχει τα αυθεντικά κομμάτια μιας ιστορίας;
Άλλωστε ο σκοπός της τέχνης δεν είναι να αναπαραστήσει την εξωτερική εμφανιση των πραγμάτων αλλά να τονίσει την εσωτερική τους σημασία
- Χμμ έξυπνο αυτο..δικό σου;
- Όχι, μου πε ένας φίλος μου να το λέω, δε θα τον ξέρεις, Αριστοτέλης λέγεται αλλα προτιμά να τον φωνάζουμε Τέλη γιατι το αλλο λέει είναι μεγάλο για να κάνει καριερα...
Όσον αφορά το μουσείο λοιπόν, συνέχισε ο Αγαλμάτιος, δεν αρνούμαι την μαγαλοπρέπειά του. Ίσα ίσα είναι πράγματι ένα διαμάντι που σημειωτέον μπορεί ο καθένας να το θαυμάσει χωρίς να πρέπει να πληρώσει για να μπει και μπραβο στους Λονδρεζους γι’ αυτό. Αλλά δε μπορώ να μη σου αναφέρω και κάτι που ίσως δε γνωρίζεις. Κάτω, στο εργαστήρι που ήμουν είδαν πολλά τα μαρμαρένια ματάκια μου...
- Τι εννοείς;........


Αύριο η συνέχεια

Γραφτηκε απο την Ανθούλα